De presentatie had alles om lang herinnerd te worden. Ondanks het ochtendlijke uur hadden een 70-tal mensen de weg gevonden naar het consulaat-generaal van Frankrijk waar ze hartelijk onthaald werden met koffie… en de onvermijdelijke madeleintjes. Vervolgens liet Jeroen Meus met kennis van zaken zijn licht op het boek schijnen, waarna Willem van Zadelhoff in een met fijne humor en lichtvoetige eruditie doorspekte rede “het fenomeen Bart Van Loo” onder de loep nam. Het publiek smulde. En dan moest de succulente receptie van restaurant A la ville nog gesavoureerd worden. De zon was van de partij en in de mooie tuin van het consulaat stond iedereen met een langoureuze glimlach om de lippen na te genieten. En opgelucht te zijn… De boekpresentatie bezat immers ook een dramatische noot. De versgedrukte boeken waren om mysterieuze redenen bij aanvang van de presentatie nog niet gearriveerd, en kwamen net aan toen ik zelf de laatste woorden van een uit het boek gelicht literair menu had uitgesproken. Leen Lever stormde het gebouw binnen, riep blij uit “het boek is er” en zwaaide triomfantelijk met een exemplaar. Mijn immer kalme, maar nu toch lichtjes gestresseerde uitgever Harold Polis liet een zucht van opluchting die het consulaat eventjes een centimeter van de grond tilde. De timing was pijnlijk perfect.