Gisteren een heerlijke avond gehad in Wilrijk, de dag ervoor in Mechelen. Het blijft zo vervullend om deze Napoleon te brengen dat ik met nog slechts drie voorstellingen voor de boeg stilaan last krijg van vooruitwijzende nostalgie. Wat ga ik dit in de toekomst missen… Dat gevoel. Maar overdag werk ik desondanks rustig verder aan De Bourgondiërs, die er stilaan in slagen overal op te duiken.
Zo bleek de mooie schouwburg van Mechelen ooit het kasteel van Margaretha van York te zijn
geweest, hertogin van Bourgondië en gemalin van Karel de Stoute. Het is
geen leugen te zeggen dat ik de hele dag met haar in de weer was
geweest.
Net voor we opgingen, bracht programmator Brendan Burny me hiervan op de hoogte, meer zelfs: de zaal was de plek waar de hertogin vanaf 1480 haar gasten ontving. Terwijl ik het podium betrad, kon ik alleen maar denken hoe wonderlijk het was om mijn oude “Napoleon” te brengen in het decor van mijn nieuwe boek.
Het zijn van die dingen die helpen tegen vooruitwijzende nostalgie.
Panta Rhei. Alles stroomt. In. Elkaar. Over. Niets. Houdt. Ooit. Echt. Op.
