“Je bent zoveel keren mens als je talen spreekt”, zei Karel V. Een waarheid als een koe. Elke nieuwe taal verplicht je om de werkelijkheid op een andere manier verbaal in te kleuren. Hoe goed je ook een andere taal beheerst, er zijn altijd “de laatste meters die je nog scheiden van een perfecte beheersing van de taal” aldus de Nederlandse filosoof en publicist Ger Groot die al jaren in Brussel woont met zijn Spaanse vrouw, en zich dus vlot in meerdere talen uitdrukt. Het is een frustratie die gevorderde vreemdetalensprekers zeker herkennen.
Na het Latijn en het Frans heeft het Engels zich ondertussen opgewerkt tot de nieuwe lingua franca, weliswaar een Engels dat zich losgewrikt heeft van de Engelse cultuur. Na jaren van vechten tegen de overheersing van het Frans in Vlaanderen is het opvallend hoe vlotjes we het Engels laten binnenwaaien. Er is momenteel zelfs een commissie die voorgesteld heeft om 1/5 van de lessen in het hoger onderwijs in een andere taal (voornamelijk Engels natuurlijk) te laten doorgaan. Bijna niemand die daar om maalt… op enkele professoren na.
Fransen hinken nog altijd achterop wat de beheersing van vreemde talen betreft. Zo overspreken ze nog vaak anderstalige films, al is de opmars van de V.O.-films (version originale) ondertussen gelukkig duidelijk merkbaar. De bij ons onbekende, maar in Frankrijk wereldberoemde komiek Pierre Desproges (1939-1988) drijft in een van zijn sketchen voor het legendarische programma La minute nécessaire de Monsieur Cyclopède (1982-1984) de spot met de soms helaas ook voor Fransen onmiskenbare macht van het Engels.
(Aanbevolen lectuur: Luc Devoldere, “Ik ben van Luxemburg” in Handelingen LVI der Koninklijke Zuid-Nederlandse Maatschappij voor Taal- en Letterkunde en Geschiedenis, 2003 en interview met Prof. Alex Vanneste over doceren in het Engels in Alumni, juli 2008, UA.)
(foto: Pierre Desproges)