Brel zou dit jaar tachtig geworden zijn. De bekende Belg schreef makkelijk een twintigtal alom gekende klassiekers bij elkaar, maar in het totaal vloeiden er om en bij de tweehonderd liederen uit zijn pen. Je kunt dan ook moeiteloos twintig onbekende parels uit zijn oeuvre distilleren. Dat zal ik maandelijks doen. Hieronder alvast tekst en uitleg bij L’ivrogne uit 1961 (voor €0,99 te grabbel op iTunes).
- Samen met Jef (1964) zijn mooiste dronkemanslied, maar die gekende klassieker is veeleer een ode aan de vriendschap, terwijl hier de dronkaard zelf het woord neemt, en op heerlijke wijze zijn miserie en hoop uitzingt. “Ami, remplis mon verre”, nog eentje en ik ben weg. Met een autobiografische knipoogje van Brel: “Je chante et je suis gai, mais j’ai mal d’être moi”. Ik zing dan wel, en doe dat vrolijk, maar het is verdorie moeilijk om Brel te zijn, lijkt hij wel te zeggen.
- Dit nummer is een klein meesterwerkje van tempo. Het refrein is traag en klagelijk, terwijl de strofen onmiskenbaar in dronkenschap baden. Gaandeweg steken de strofen het refrein aan, en zo eindigt het lied in een uitbundig beschonken crescendo.