Vandaag had ik vier afscheidsliederen meegebracht, alle vier gezongen door niet-Fransen: mijmeren over verschillende vormen van adieu, maar ook even stilstaan bij het feit dat het chanson dankzij haar ‘veelbloedigheid’ net zo internationaal heeft kunnen aanslaan. En wat dat betreft ons iets kan leren over nationalisme en culturele openheid. Waren van de partij: Dick Annegarn uit Nederland, Dalida uit Egypte, Jacques Brel uit België en Romy Schneider uit Oostenrijk. Vier keer levert dat een meesterwerkje op. Matthijs en Jan gingen vooral voor Orly van Brel door de knieën, maar moesten toegeven dat ook bij Romy Schneider een rilling langs hun rug naar beneden viel.
PS: Deze keer suggereerde ik om als poëtisch-muzikale afsluiter een gedicht van Toon Tellegen te nemen. Alex Roeka bracht het verrukkelijk tot leven.
 |
| Jan en Matthijs zijn weer helemaal mee. Alex Roeka kijkt geamuseerd toe. |
1) Dick Annegarn, Bruxelles
2) Dalida, Mourir sur scène
3) Jacques Brel, Orly
4) Michel Piccoli & Romy Schneider, La chanson d’Hélène