Begonnen in mijn vierde Simenon op enkele dagen tijd. Elk jaar heb ik er weer last van: simenonitis. Het is thuiskomen zonder sleur, je kent “la petite musique simenonienne” door en door en toch weer raak je gefascineerd, ben je verrast. Ogenschijnlijk eenvoudig, maar wie doet het hem na? Wereldauteur. De Balzac van de twintigste eeuw. Absolute tip: L’affaire Saint-Fiacre.
PS: Zuipen dat die kon Maigret! (Ook dat denk ik elke keer weer). En wat wordt er altijd zo copieus gegeten!
PS2: Maar hij schreef ook heel wat anders dan de avonturen van de laconiekste speurder van het westelijke halfrond. Lees het sublieme Lettre à mon juge/Brief aan mijn rechter maar een keer.
PS3: Gewoon enkele toptitels op een rijtje. L’ours en peluche / Le président / Lettre à mon juge / Le fils / La tête d’un homme / L’affaire Saint-Fiacre / Les anneaux de Bicêtre / Maigret et le clochard / Le chien jaune / En cas de malheur / Enfin, daar kunt u al mee beginnen.
Ter aanvulling nog een blogberichtje van vijf jaar geleden.
Lange tijd hebben critici neergekeken op Georges Simenon (1909-1989), maar de Belg schopte het in 2003 tot Pléiade-auteur en veroverde zo terecht een plaats tussen de allergrootste schrijvers. De geestelijke vader van Jules Maigret, de sympathiekste en laconiekste speurder van het westelijke halfrond, was een zintuiglijke persoonlijkheid. Vrouwen en eten, dat waren Simenons levenslange liefdes. ‘Liefde is als mayonaise: ze lukt of ze klontert. Helaas kun je de liefdes die klonteren niet opkalefateren met een beetje olijfolie of een extra eigeel.’
Je hoeft maar enkele Maigrets open te slaan om vast te stellen dat Simenons gastronomische verlangens en voorkeuren doorsijpelen tot in zijn oeuvre, zelfs tot in het taalgebruik. ‘Les suspects mijotent dans les couloirs’ (de verdachten sudderen in de gangen), ‘ils se font cuisiner’ (ze worden langzaam gaar gestoofd), ‘ils passent à table’ (ze gaan aan tafel, weliswaar aan het bureau van Maigret) en ten slotte: ‘ils crachent le morceau’ (ze spugen hun verhaal uit, met andere woorden ze bekennen). Het verbaast niet dat Simenons alter ego Maigret heel wat bladzijden schransend en zwelgend doorbrengt. Wat zou de commissaris zijn zonder zijn gulzige haltes in taveernes, zonder zijn cassoulet, choucroute, coq au vin of quiche lorraine?
Als je een goede Maigret leest, krijg je een onweerstaanbare zin in een een klassieke Franse schotel… en wil je naar Parijs. En wat wil het toeval nu? Dinsdagavond zit ik samen met Jeroen Meus in Parijs voor de Plat Préféré van Georges Simenon. Een hapje in Fouquet’s en fricandeau à l’oseille op een boot die glijdt over de Seine. Soms is het leven best leefbaar. (Canvas, dinsdag 18 november 2008, 21h10 en herhaling op vrijdag 21/11 om 23h15).
(Foto: Simenon etend in Luik, uit Passion Simenon, L’homme à romans van Jean-Baptiste Baronian en Michel Schepens, Textuel, 2002)