Gisteren namen we de achtste en laatste aflevering op van de Klara-reeks. Dit programma is het schoolvoorbeeld van een low-budget-onderneming. Zelf vertel ik gewoon voor de micro van regisseur-producer Rolly Smeets. Die maant me soms aan om iets terug te doen op een rustigere of net vinnigere manier, of om iets kort en krachtig samen te vatten. Als hij erg tevreden is, lacht hij hardop of applaudisseert. Anders kijkt hij een beetje streng, en zegt hij “ja, ok, maar, misschien…” Hij doet dat voortreffelijk. Daarna gaat alles naar geluidstovenares Annick Lesage die het geheel sonoriseert met zwaardslagen, hoefgetrappel, kreten, het gehuil van een wolf, het krassen van een nagel… Natuurlijk trekt zij ook meerdere laden Vlaamse polyfonie open.
Toen we pauzeerden en een hapje aten in het restaurant van de Singel (we namen in Antwerpen op in de gebouwen van Radio 2) zat een man een tafel verderop te dromen met zijn koptelefoon op. Bij het verlaten van het restaurant, deed hij zijn oortjes uit en liet zijn gsm zien. Op zijn scherm las ik: “De Bourgondiërs – Klara”. Hij zei: “Dankuwel, zo schoon”. Producer Rolly Smeets maakte een kleine salto, en zei, kijk daar doen we het dus voor. Ik dacht vooral: wat een toeval toch.
Ik moest na het laatste woord een kleine snik onderdrukken. Ik voelde me erg dankbaar voor deze samenwerking, en nu was ook dit avontuur alweer voorbij. Merci, merci, merci!
Annick was er deze keer niet bij en Rolly wil nooit op de foto, dus maakte hij dit pictuurtje om het einde te bezegelen. Ach, luister hier. Vier van de acht zijn intussen uitgezonden, de podcast blijf natuurlijk eeuwig bestaan.
PS De podcast stopt op het moment dat het boek zelf nog honderd jaar doortrekt. En diezelfde podcast begint als het boek er al duizend jaar heeft opzitten. Dat is goed zo. Anders hadden het geen acht, maar zestien afleveringen geweest.