Gisteren een warme avond in Menen beleefd. Nu en dan probeer ik de zaal te transformeren tot een klaslokaal en dit publiek deed zijn uiterste best deed om mijn vragen te beantwoorden. Maar bij een welbepaalde vraag bleef men het antwoord schuldig. Stilte. Toen weerklonk een jonge stem, wat zeg ik, een piepjonge stem. Met het juiste antwoord.
Ik vroeg hoe oud hij was. Twaalf jaar. En hoe het kwam dat hij het antwoord kende. Hij had naar de podcast geluisterd. Toen besefte ik dat een vader mij een bericht had gestuurd met de vraag of het zin had om zijn zoontje mee te nemen. Natuurlijk had dat zin, was mijn antwoord geweest, ook al zou het voor zoonlief wellicht een pittige oefening zijn. Dus zeg ik, ha, maar u bent hier met uw pa, die had mij nog een mailtje gestuurd. Waarop plots elders in de zaal een hand op ging, en iemand zei: “Neen, dat ben ik. Ik zit hier met mijn zoontje”. Op de eerste rij zat ook al een jonge familie met de twee kinderen.
Na afloop kwam de eerste jongen – die van het goede antwoord, hij had nog een voetbalshirt aan onder zijn jasje – met zijn ma om een handtekening vragen. En daar vertelde zijn ma dat hij sinds het beluisteren van de podcast in de door mij nogal bewierookte Thea Beckman was begonnen. De hele trilogie rond de Honderdjarige Oorlog* had hij al uit, ook de “Gouden Dolk” en “Hasse Simonsdochter”. Nu was hij bezig in “Stad in de Storm”, een boek dat hij trouwens bij had. En ineens zag ik mezelf staan, een jong blond manneke dat graag in dikke boeken zat te lezen. Iemand die dat deed omdat iemand anders – bij mij was het mijnheer Geens uit het tweede middelbaar – daar zo enthousiast over had gesproken.
De andere jongen – nummer twee, die met zijn pa – kwam erbij staan en zei me dat hij net in “Geef me de ruimte” was begonnen van Beckman. “Dat gaat over de slag van Crécy”, zei hij alsof hij het over de topscorer van Chelsea had. Ik was warempel een tikkel ontroerd.
Het begint een kleine trend te worden, ma’s en/of pa’s die met hun jonge zoon of dochter naar een optreden komen. Onlangs verscheen journalist/schrijver Tom Naegels nog met zijn 11-jarige zoon. Het doet me plezier dat boek en podcast zowel een publiek van doorgewinterde intellectuelen als minder geoefende lezers weet aan te spreken, maar dat ouders met hun jonge spruiten naar de podcast luisteren of ’s avonds in een zaal komen zitten, verheugt me zowaar nog meer.
Dat we een foto moesten maken! Die gedachte kwam helaas te laat voor de tweede jongen die net naar huis was gegaan. Ach, kijk naar de pretlichtjes in de ogen van deze sinds kort onvervalste Beckman-fan en besef dat het leven ook daar om draait: het doorgeven van kennis en schoonheid.
(met grote dank aan de mama’s en de papa’s, ook met dank aan Emmanuelle Rollé)
* ‘Geef me de ruimte’, ‘Triomf van de verschroeide aarde’ en ‘Het rad van fortuin’.