‘Al als kleine jongen verzamelde ik doodsprentjes, ingeschoven in plastic bladen in dikke leren mappen; een heel lugubere collectie. Mijn favorieten waren dode oude familieleden: ik deed niets liever dan in de schoendozen van mijn groottantes snuffelen naar oude doodsprentjes, die anders na hun dood verbrand zouden worden. Daarover schreef ik, op mijn oude typmachine, mijn eerste boekje: ‘De geschiedenis van de familie Van Loo en van vele andere’. Eigenlijk omvatte dat al wat ik later ben gaan doen: informatie verzamelen over dode mensen en die in een boek gieten.’
‘De zus van mijn pa is erg jong gestorven. Ik was toen negen, en plots zag ik mijn vader huilen en mijn oom zijn tranen verbijten. Ik herinner me nog dat ik naar mijn eigen nagels keek en vond dat die erg paars waren, en bang werd dat ik zelf zou sterven; ik durfde ook niet naar de begrafenis te gaan. Heel indrukwekkend vond ik dat allemaal; een mens vergeet het niet licht, de eerste keer dat hij de dood tegenkomt.’
Lees hier verder: http://bit.ly/2Wx8aD0.
HET EINDE: in deze reeks blikken schrijvers vooruit op het grootste aller mysteries: de dood. Deze week was het aan mij. Mooi opgetekend door Gaea Schoeters / illustratie: Jeroen Murré. Gepubliceerd in “De Standaard der Letteren”.