Mijn goede vriend Jan Jacquemyn verloor zeventien jaar geleden een zielsverwant aan de gevolgen van de spierziekte ALS. Het verdriet dat hem te beurt viel, inspireerde hem tot het creëren van het Golempad. In het Brasschaatse Park De Mik verrees onder zijn impuls een houten golem, voorzien van een brievenbus waar mensen een brief(je) met hun verdriet kwijt kunnen. Hij zocht en vond hiervoor steun bij de gemeente. Vandalen hadden deze Golem in brand gestoken, maar nu zondag vierden we dat er een nieuwe stond. Daarbij hoorde een poëtische wandeling door het bos, waar Jan kleine, wonderlijke veranderingen had aangebracht. Hij wees er ons op, vertelde een verhaal en las telkens een passend gedicht voor. Dat deed hij met overgave, met humor ook. Het was een schone dag vol verbondenheid en vriendschap.
Aangekomen bij een bank vertelde hij ons dat hij op die plek altijd zwerfvuil vond, en dat de bladeren zich maar bleven ophopen rond deze zitplek. Eerst was zijn reactie van “jandorie, kan de gemeente daar nu niet netjes voor zorgen”, maar al snel dacht hij “bon, laat ik het zelf gewoon doen”. Hij ruimde elke week het vuil, veegde de bladeren weg, markeerde de plek met wat afgevallen takken. En kijk, de gemeente Brasschaat vond dit zo positief dat men besliste om het voortaan door gemeente-arbeiders te laten doen. Ach, hoe vaak denken we niet van “dat de overheid dat hier eens oplost”, hoe zelden beginnen we er zelf aan. Jan heeft met zijn initiatief in het Park de Mik in ieder geval bewezen dat we allemaal een steen in de rivier kunnen verleggen.
Weet u met uw verdriet/rouw geen blijf. Kom dan een keer naar het Golempad. Het is er heerlijk wandelen. Adres: Kerkedreef, Brasschaat. Kinderboerderij De Mik. Dan doorlopen onder de poort bij de grote vijver.
(ontwerp van de Golem: Koen van Mechelen, een aantal technische scholen in de buurt van Brasschaat hielpen bij de ontwikkeling ervan)