Ja, Amiens, dat was een makkie natuurlijk. Maar wie kan voor de vuist zeggen waar ik nu ben beland? Deze prachtkerk is breder dan die van Amiens, met niet minder dan vijf (5) monumentale portalen. Misschien is Amiens gestroomlijnder, gracieuzer, maar deze robuuste monumentaliteit grijpt me naar de keel. En dan zijn er nog de prachtige glasramen die je toeglanzen als je door de immense kerk loopt. ‘Het is moeilijk om irreligieus te zijn in de schaduw van een kathedraal als die van X’, zo schreef Honoré de Balzac ooit, en die woorden waren voor mij de reden om in 2004 een eerste keer naar hier te rijden.
Helemaal in het begin van dit jaar, meer bepaald op 3 januari was ik er opnieuw, deze keer ook om wat geluk af te smeken voor mijn “Bourgondiërs”. Het moet zijn dat mijn gebeden verhoord werden. Misschien wel omdat ik in de crypte van de kathedraal respectvol het hoofd had gebogen voor de prachtige graftombe van een van de broers van Filips de Stoute, de stamvader van het Bourgondische huis. De naam van die broer geef ik niet mee, want dan is het alweer te makkelijk om de plek te raden. Toch nog één tip: tijdens de Honderdjarige Oorlog verschanste kroonprins Karel (de latere Karel VII) zich hier, men noemde hem “de koning van X”. Even leek het dat zijn carrière zo zou eindigen, maar toen stuurde de Allerhoogste Jeanne d’Arc op zijn pad. En ja, zo zitten we alweer in het hart van mijn boek. Kortom, X is voor mij toch een beetje heilige grond.
Maar waar zijn we nu?
(Meer foto’s).