Hij is 83 jaar, maar zijn ogen blinken. Hij zit naast me tijdens een even chique als hartelijk diner op Plantation House. Twaalf stielen, dertien… neen geen ongelukken. Deze man heeft er altijd het beste van gemaakt. Havenarbeider. Eerste universitair van Sint-Helena. Leraar. Schooldirecteur. Gids. Nog maar pas begonnen met online video’s over de Heleniaanse keuken. En dichter. Maar vooral mens. Kleurrijk. Letterlijk en figuurlijk. ‘Mijn linkerarm is Chinees, mijn rechter ‘Boer’ (Zuid-Afrika), mijn romp Portugees, door mijn benen stroomt slavenbloed, my brain is english’. En zijn blinkende ogen moeten wel alles tegelijk zijn. Hij vertelde me dat Wellington, toen nog Arthur Wellesly, tien jaar voor Napoleon, aanmeerde op Sint-Helena. De zee was woelig en hij viel overboord. Als een matroos hem niet achterna was gesprongen dan was de latere winnaar van Waterloo omgekomen bij Sint-Helena. We vergeten al te vaak, zei Basil, dat de geschiedenis niet door grote helden maar door gewone mensen wordt geschreven.
Nog een fragment uit het gedicht dat Basil George uit dit voorval puurde. Thank you, Basil!
’The most famous prisoner came
through the black gate high fort wall
lived in misery and memory
of the lost day of his fame
Ten years before a famous soldier
fell into a raging sea
was rescued by a sailor
and pulled to safety
It was no great armies
that won a battle on a fateful day
it was a pebble of the people
that turned the tide of history’
(Fragment uit ‘Pebbles on a beach’ uit de bundel “Call of the Seagull” van Basil George, 2014)