Ik kan niet anders dan dankbaar zijn voor alle keren dat ik zonder enige rem mocht praten over Brel, Aznavour, Napoleon, Filips de Goede, Jan van Eyck, kortom over alles wat me na aan het hart ligt. Matthijs was genereus, kon luisteren en als hij vond dat je goed bezig was, leunde hij wat voorover, de kin op zijn vuist, lachkuiltjes in de wangen. Tegelijk kon hij als geen ander je verbale woordenstroom met een kleine tik een andere richting uitduwen. In oktober 2012 – mijn eerste keer aan tafel – haalde ik onvoorbereid en een beetje gespannen een zakdoek (die van Aznavour) uit mijn binnenzak, maar toen zijn ogen glinsterden van onvervalste pret durfde ik me helemaal in mijn verhaal gooien – waarbij hij trouwens zonder de vaart uit mijn betoog te halen nog heel even, bijzonder kort, maar krachtdadig tussenbeide kwam om in drie korte zinnen te laten merken dat hij helemaal mee was. Een flits van grote klasse. Hij gunde zijn gasten het licht, hij wist dat die tien minuten later toch weer baan ruimden, en dat hij met zijn ongenaakbare flair zou blijven. Tot nu dus. Spijtig, zoveel primetime aandacht voor kunst en literatuur was onuitgegeven. Maar het is begrijpelijk dat er aan 15 jaar topsport-tv-werk een einde komt. Hij kiest helemaal zoals ik verwacht had niet voor het grote geld, maar voor de kwaliteit. Het was drummen om bij DWDD te mogen aanzitten, maar de weg naar zijn nieuwe wekelijkse zaterdagprogramma wordt er een met de langste files en kettingbotsingen uit de tv-geschiedenis. Matthijs, het ga je goed, en hopelijk tot ziens.