Gisteren deed ik na zeven maanden eindelijk nog eens mijn Bourgondisch verhaal en dat vond ik toch wel spannend. Anderhalf uur tekst opfrissen, is niet niks. Ik had gehoopt om te kunnen beginnen in een kleine bibliotheek, maar het was gelijk voor een volle kerk in Langemark. Maar kijk, de tekst kwam dankzij enkele handige post-its redelijk vlot bovendrijven, en vooral: ik heb me bijzonder goed geamuseerd. Na afloop sprak ik met fijne Bourgondiërs, waaronder heel wat podcast-luisteraars, maar net zo goed lezers die afgelopen zomer met mijn boek naar Gent, Brugge of Dijon waren getrokken en jawel, er was ook weer een papa met zijn 13-jarige zoon. Hartverwarmend.
Nu heb ik de komende weken alle tijd om verder te vijlen, de overbodige ruis weg te gommen en bepaalde overgangen beter te maken. Onderweg zullen er ook nog wel nieuwigheden bijkomen. Zo zal ik er hopelijk helemaal staan als de “grote tournee” in december begint.