“De beste Nederlandstalige biografie over de Franse keizer die er op de boekenmarkt te vinden is. 464 fascinerende pagina’s.”

“Magistraal boek van een rasverteller. (…) Als Napoleon zou kunnen ontsnappen aan de objectieve geschiedschrijving dan dreigt op termijn hetzelfde met Stalin en Hitler. En dat is het laatste wat we zouden willen. Vandaar het belang van dit boek dat noodzakelijk is om alles opnieuw op zijn juiste plaats te zetten.”

“Het ultieme vakantieboek”

“Was Bart Van Loo (1973) niet zo jong, dan zou je van de bekroning van zijn levenswerk mogen spreken. (…) Hij zoekt verfrissende invalshoeken op de Franse literatuur, cultuur en geschiedenis en neemt ze als rode draad voor onderhoudende literaire non-fictie. Hij verwerkt op een schijnbaar moeiteloze manier bergen kennis en opzoekwerk tot een smakelijk verhaal dat je met plezier leest. Vlotte bijdetijdse eruditie, dus.”

“Zoals Sherazade uit de wonderlijke vertellingen van duizend-en-één-nacht, verleidt Van Loo de lezer via enthousiasmerende verhalen over de Franse literaire, culinaire en erotische cultuur. Je zou van minder francofiel worden (…) Van Loo bewijst met deze pil dat hij op korte tijd is uitgegroeid tot een van de beste Nederlandstalige essayisten.”

“Sommige boeken zou je zelf geschreven willen hebben. Eten! Lezen! Vrijen! van de francofiele Bart Van Loo is er zo een. Alles wat glans geeft, alles wat leuk en lekker is in Frankrijk passeert in ruim duizend pagina’s de revue in deze lijvige Frankrijktrilogie.”

“Ik hanteer de gebiedende toon zelden, maar vandaag kan ik het niet laten. Lezer, u moet de Franse trilogie van Bart Van Loo lezen, het zal u goed doen. Deze drie boeken hebben iets essentieels. (…)  Dank Bart Van Loo voor zoveel en zo mooi gebundelde schoonheid en wijsheid uit Frankrijk.”

Bart Van Loo kan voor zijn zendingsdrift niet voldoende geprezen worden.

Jaloersmakend mooi geschreven

Dit is een kanjer die gewoon mee moét voor wie zijn vakantiebestemming pakweg tussen Lille en Perpignan verkiest.

“Mocht de Franse cultuur ooit dreigen te bezwijken dan zal Bart Van Loo haar terstond animeren. (…) Zoals Obelix als baby in een ketel gevallen is, moet de jonge Bart Van Loo in een borrelende, schuimende ketel Franse cultuur zijn gevallen. Bart Van Loo, de Obelix van de Franse cultuur. Hoewel de fysieke overeenkomsten met diens vriend Asterix treffender zijn.”

“Bart Van Loo is een specialist in het vinden van andere invalshoeken op de literatuur. Verbluffend!”

“Zelden heb ik met zoveel belangstelling een boek gelezen, zo goed geformuleerd, zo rijk aan informatie.”

“Bart Van Loo is een verteller die gedurige verwijzingen, speelse opmerkingen, grappige anekdotes en bijzondere wetenswaardigheden samen met verhelderende inzichten aan zijn lezer bezorgt.”

“Jaloersmakend mooi geschreven”

“Wat een eloquentie! Een verbale wervelwind die bij mij de gevoeligste snaar raakt.”

“Alweer een schot in de roos. Alle succeselementen zijn nog steeds aanwezig : een bevlogen verteller, een prachtig decor en zeer fijne Nederlandstalige muziek met een gouden chansonrandje.”

“Bart Van Loo fileert Napoleon en ontpopt zich als een podiumbeest.”

“Met zijn meeslepende betoog over Napoleon wist Bart Van Loo van begin tot eind te boeien. Gedetailleerde, maar ook prozaïsche en banale wederwaardigheden dreven in zijn woordenstroom mee. Hij paradeerde over het toneel, gedreven, alsof hij de vele informatie als een voedende moeder in de monden van zijn schare wilde storten. Wat een enthousiasme. Zelden eerder geschiedenislessen geconsumeerd die doorspekt waren met zoveel humor.”

“Zijn uitgebreide woordenschat, zijn beeldig taalgebruik en zijn uitgebreide kennis vormden het palet dat hij ter hand nam om met de penselen van zijn vurige vertelstijl, zijn gevoel voor ritme en timing en een gezonde dosis humor beelden op te roepen waarin het publiek moeiteloos werd meegezogen (…) Hoewel we ons bewust waren van het feit dat we gewoon in De Roma in Borgerhout zaten, leek het toch alsof we er fysiek bij waren in de sneeuw en de barre strijd. (…) De kunstwerken van Koen Broucke zorgden voor de juiste visuele toonzetting. (…) Geert Hellings’ gitaarspel was ook een meerwaarde voor de voorstelling.”