Chanson
De conférence
Na het grote succes van het boek, de cd en de (voor de prix Europa) genomineerde radio-reeks kruipt Van Loo nu op de planken om met zijn typische melange van bevlogenheid, humor en eruditie de Vlaming dichter bij het Franse chanson te krijgen.
Zijn conférence is een vurig pleidooi voor het chanson. Een muzikale slalom door de Franse geschiedenis. Een zoektocht naar de ziel van het chanson. Met de bereidwillige medewerking van Jacques Brel, Charles Aznavour, Joe Dassin, Barbara, Edith Piaf, Claude François, Georges Brassens, Jacques Dutronc en vele anderen. Gelardeerd met muziek. Meezingen is toegestaan.
De conférence-tournee start officieel op donderdag 19 september 2012 in De Roma (Antwerpen). Daarna volgen om en bij de 60 data her en der in Vlaanderen.
PREHISTORIE
Op Zuiderzinnen, september 2011, nog met het manuscript in de hand en halvelings van het blad aflezend, ontdekte ik plots dat die Franse chansons een onlosmakelijk deel zijn van de Vlaamse cultuur. Mensen zongen spontaan en ongevraagd mee.. Een week later probeerde ik dat nog eens uit bij Yvan De Vadder in De Zevende Dag. Toen die inviel bij Et maintenant van Gilbert Bécaud, ben ik echt werk gaan maken van deze conférence.
Bart Van Loo zingt boek in met I.DeVadder
Bart Van Loo stelt zijn nieuwe boek “Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk” voor. Een zichtbaar enthousiaste Ivan De Vadder kan het niet nalaten een stukje Gilbert Bécaud mee te zingen.
Pers
“Sint-Niklaas. De zaal is gevuld met kwieke senioren. Bart Van Loo steekt van wal. Letterlijk 1 minuut 14 seconden later zingt de hele zaal met hem mee. “Het Franse chanson loopt via een infuus rechtstreeks in uw hart”, verklaart hij niet zonder pathetiek. Maar Van Loo is ook een verrassende verteller en wanneer hij het publiek met lichtvoetige eruditie meeneemt naar de Parijse Pont Neuf om via Karel de Grote bij France Gall uit te komen, hangt iedereen aan zijn lippen. Gall leidt op zijn beurt naar Claude François, maar ook naar Lodewijk XIV en Charles Aznavour. “De Franse chansons zijn oorwurmen zonder tunnelvrees”, aldus Van Loo. Dat laatste geldt zeker ook voor de schrijver zelf.”
“Mooie mix van grap, ironie, anekdote en ontroering. Bart grasduint door de Franse geschiedenis met het Franse chanson als illustratie. Het publiek hangt anderhalf uur lang aan zijn lippen”.
“Het ene verhaal volgt het andere op, echt op zijn Frans, en de verteller springt soms in de rol van de zanger. Wanneer Aznavour La bohème zingt, laat Van Loo zoals die legende zijn zakdoek vallen. Hij koppelt nostalgie aan historisch inzicht, mengt kleine verhaaltjes met grotere patronen, (…) test de kennis van het publiek en laat meezingen waar het kan. En dan, omdat dat nu eenmaal moet, geeft hij ons zijn lievelingschanson, Brel die met zijn laatste ademstoten La ville s’endormait zingt. Bloedmooi. “
“Iedereen heeft ooit wel eens een leraar gehad waar hy wél graag les van kreeg, en aan wiens lessen in het schemerige namiddaglokaal hy of zy nu met gretigheid terugdenkt; dankzy bart van loo kan je die magie nu herbeleven. De Bouwelaar verheft de kunst van het begeesterd exposeren tot een hogere dimensie en transformeert zyn nochtans volwassen publiek in een oogwenk tot een stel overyverige lagere schoolkinderen, die alles meêzingen, alles willen weten, rechtveren als ze het goede antwoord weten en een moord begaan voor een goed punt.”
“Zonder naar adem te happen weeft Van Loo de grootste Franse hits aan elkaar, om zo via de zotste popquizweetjes de geschiedenis van Frankrijk te reconstrueren. Karel de Grote, Hendrik de Vierde, Lodewijk De Veertiende, Charles De Gaulle, ze passeren allemaal de revue. En een conferencier die zelfs munt weet te slaan uit een ondergesneeuwd geschiedenisfeit als het edict van Nantes (google that shit), heeft van niemand les te krijgen. (…) Deze conférence swingt en het publiek lust er wel pap van.”