Belde de VRT me onlangs nog op of ik me gereed wilde houden om iets over de mogelijke dood van Michel Houellebecq te zeggen (na diens mysterieuze ‘verdwijning’), dan is de kans bijzonder klein dat de vaderlandse pers veel woorden vuil zal maken aan het heengaan van Cora Vaucaire (1921-2011).
Ze was al meer dan dertig jaar weduwe van Michel Vaucaire, de man die samen met Charles Dumont Non, je ne regrette rien schreef voor Edith Piaf. Vaucaire zong als eerste (nog voor Montand) Les feuilles mortes van Jacques Prévert en Joseph Kosma, en werd in 1955 wereldberoemd met het nog altijd beeldschone La complainte de la butte (Het klaaglied van de heuvel), een chanson over de ontmoeting van een dichter en een verlokkelijke juffrouw in de rue Saint-Vincent, vlakbij de Sacré-Coeur in Parijs.
Vorige week nog liep ik (ter voorbereiding van een radioreeks op Klara) met Claude Blondeel en Warre Borgmans door het hier en daar nog ongeschonden decor van die weelderige Parijse belle époque, en zongen we samen dit lied. Wisten we veel dat de grande dame ondertussen op sterven lag. Rust zacht, madame Vaucaire, en bedankt voor al die schoonheid.
Hieronder haar interpretatie van Trois petites notes de musique (1964).
PS: Binnenkort kunt u meer lezen over Cora Vaucaire (en vele anderen) in mijn nieuwe boek Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk. Op Klara zal een gelijknamige achtdelige radioreeks lopen.
ja hoor, heel mooi! goede groet, b