Maar de beste keer houden we natuurlijk nog
voor volgende zondag
tekst: Sascha Siereveld
Borgerhout werd voor één avond het Parijs van Vlaanderen en De Roma
kreeg even de allures van het legendarische L’Olympia, waar de grootsten
uit het Franse chanson ooit op het podium stonden. In deze setting nam
begenadigd verteller Bart Van Loo ons mee op een reis door de
geschiedenis van het Franse lied waar iedereen schijnbaar met iedereen
verbonden was. Het werd een boeiende voorstelling over belangrijke
keerpunten en vol van petit histoires en leuke weetjes. Wist u
bijvoorbeeld dat de Engelse koningin haar volkslied te danken heeft aan
een pijnlijk anaal probleem van Lodewijk XIV? Of dat een
verlichtingsprobleem in de douche niet alleen fataal was voor Claude
François, maar ook het einde betekende van het tijdperk waarin het Frans
chanson over de grenzen bekend werd? Deze geschiedenisles werd
tussendoor muzikaal geïllustreerd door Eddy et Les Vedettes. Hierbij
leverde frontman Frank Mercelis geweldige versies af van onder andere
“Comme d’habitude”, “Et maintenant”, “Il n’y a pas d’amour heureux” en
“La ville s’endormait”.
kreeg even de allures van het legendarische L’Olympia, waar de grootsten
uit het Franse chanson ooit op het podium stonden. In deze setting nam
begenadigd verteller Bart Van Loo ons mee op een reis door de
geschiedenis van het Franse lied waar iedereen schijnbaar met iedereen
verbonden was. Het werd een boeiende voorstelling over belangrijke
keerpunten en vol van petit histoires en leuke weetjes. Wist u
bijvoorbeeld dat de Engelse koningin haar volkslied te danken heeft aan
een pijnlijk anaal probleem van Lodewijk XIV? Of dat een
verlichtingsprobleem in de douche niet alleen fataal was voor Claude
François, maar ook het einde betekende van het tijdperk waarin het Frans
chanson over de grenzen bekend werd? Deze geschiedenisles werd
tussendoor muzikaal geïllustreerd door Eddy et Les Vedettes. Hierbij
leverde frontman Frank Mercelis geweldige versies af van onder andere
“Comme d’habitude”, “Et maintenant”, “Il n’y a pas d’amour heureux” en
“La ville s’endormait”.
Het had
eigenlijk de afsluiter moeten worden van een lange reeks, maar omwille
van het enorme succes werd er later deze maand op de valreep toch nog
een extra voorstelling van “Chanson, une belle histoire” ingepland. Het
is de tol van de roem. Bart Van Loo en Eddy et Les Vedettes leverden dan
ook een geweldig entertainende voorstelling af. Zelden zagen we zo een
gepassioneerd verteller aan het werk als Bart. De liefde voor het Franse
lied zat hem duidelijk in het bloed en waar zijn hart van vol was, liep
zijn mond van over. Combineer dit met een bijna encyclopedische kennis,
een heerlijk gevoel voor humor en een geweldig beeldig taalgebruik en
je kreeg een show waarbij het publiek aan de lippen van de verteller
hing. Kan je poëtischer vertellen dat het een mooie dag is dan met: “De
zon fonkelt aan de hemel als een badkuip vol gebroken spiegels.”?
Het principe van deze show was eenvoudig, maar doeltreffend. Bart Van
Loo nam zijn publiek in gedachten mee terug in de tijd naar Parijs om
er de verhalen achter een schare bekende liedjes te brengen. Al snel
bleken alle grote idolen uit de gouden tijd wel met elkaar gelinkt te
zijn en naadloos gingen we van France Gall, over Claude François en
Edith Piaf naar Yves Montand. Politieke geschiedenis mengde zich met
karakterschetsen van grote artiesten. Steeds vertelde Bart Van Loo het
verhaal alsof hij zelf mee op de trein zat toen Charles Trenet “La mer”
schreef of mee in het kamertje in Straatsburg over de schouder zat mee
te kijken toen Claude Joseph Rouget de Lisle de “Marseillaise” schreef.
Dit boeiende college werd dan af en toe onderbroken door Eddy et Les
Vedettes die tussendoor de fragmenten brachten uit de liedjes die Bart
aanhaalde. Zo kregen we niet alleen een boeiend verhaal, maar ook nog
een muzikaal erg interessante voorstelling.
Loo nam zijn publiek in gedachten mee terug in de tijd naar Parijs om
er de verhalen achter een schare bekende liedjes te brengen. Al snel
bleken alle grote idolen uit de gouden tijd wel met elkaar gelinkt te
zijn en naadloos gingen we van France Gall, over Claude François en
Edith Piaf naar Yves Montand. Politieke geschiedenis mengde zich met
karakterschetsen van grote artiesten. Steeds vertelde Bart Van Loo het
verhaal alsof hij zelf mee op de trein zat toen Charles Trenet “La mer”
schreef of mee in het kamertje in Straatsburg over de schouder zat mee
te kijken toen Claude Joseph Rouget de Lisle de “Marseillaise” schreef.
Dit boeiende college werd dan af en toe onderbroken door Eddy et Les
Vedettes die tussendoor de fragmenten brachten uit de liedjes die Bart
aanhaalde. Zo kregen we niet alleen een boeiend verhaal, maar ook nog
een muzikaal erg interessante voorstelling.
Bij “Sous le ciel de Paris” volstond het dat toetsenist Jeroen Tilkin
zijn accordeon nam en enkele noten begon te spelen en het publiek
neuriede al vlot mee. Ook “La vie en rose” werd vlot herkend en de
lalalala weerklonk al snel door de Roma. Het publiek had gelukkig de
hint van Frank Mercelis goed begrepen en deed, zoals gevraagd, haar
bijdrage in het Frans. Dat ze ook “Et maintenant” na drie noten al
wisten mee te zingen, was dus niet te verwachten. Maar ere wie ere
toekomt: hier was het toch vooral Frank Mercelis die de show stal. Zijn
stem klonk diep, vol en met veel gevoel. Naarmate het nummer vorderde,
zwol niet alleen de klank van zijn band aan, maar voelden we ook meer
power in zijn stem komen. De extra waardering van het publiek op het
einde liet er geen twijfel over bestaan: zij hadden net zo erg genoten
als wij. “Comme d’habitude” werd op dezelfde leest geschoeid met een al
even groot succes.
zijn accordeon nam en enkele noten begon te spelen en het publiek
neuriede al vlot mee. Ook “La vie en rose” werd vlot herkend en de
lalalala weerklonk al snel door de Roma. Het publiek had gelukkig de
hint van Frank Mercelis goed begrepen en deed, zoals gevraagd, haar
bijdrage in het Frans. Dat ze ook “Et maintenant” na drie noten al
wisten mee te zingen, was dus niet te verwachten. Maar ere wie ere
toekomt: hier was het toch vooral Frank Mercelis die de show stal. Zijn
stem klonk diep, vol en met veel gevoel. Naarmate het nummer vorderde,
zwol niet alleen de klank van zijn band aan, maar voelden we ook meer
power in zijn stem komen. De extra waardering van het publiek op het
einde liet er geen twijfel over bestaan: zij hadden net zo erg genoten
als wij. “Comme d’habitude” werd op dezelfde leest geschoeid met een al
even groot succes.
Soms mocht het ook even net iets anders zijn. Zo klonk het normaal
erg lichte “Les sucettes” van France Gall plots als een
crooner-klassieker. Of wat dacht u van een reggae-uitvoering van de
“Marseillaise”? Toegegeven: ze haalden de mosterd bij Serge Gainsbourg,
maar het klonk wel geweldig leuk. Bij “Je t’ aime moi non plus” volstond
het dat Frank professioneel in de microfoon stond te kreunen om de
juiste sfeer op te roepen. Hij had duidelijk veel ervaring, want het
kwam er met zo’n gemak uit dat we hem misschien nog zouden kunnen
verdenken van hijgtelefoons.
erg lichte “Les sucettes” van France Gall plots als een
crooner-klassieker. Of wat dacht u van een reggae-uitvoering van de
“Marseillaise”? Toegegeven: ze haalden de mosterd bij Serge Gainsbourg,
maar het klonk wel geweldig leuk. Bij “Je t’ aime moi non plus” volstond
het dat Frank professioneel in de microfoon stond te kreunen om de
juiste sfeer op te roepen. Hij had duidelijk veel ervaring, want het
kwam er met zo’n gemak uit dat we hem misschien nog zouden kunnen
verdenken van hijgtelefoons.
“Chanson, une belle histoire” bracht uiteraard een hele reeks
overbekende nummers, maar soms verlieten Bart Van Loo en Eddy et Les
Vedettes de plat gewandelde paden om toch even de horizonten te
verbreden. Zo mochten we kennis maken met “Il n’y a pas d’amour
heureux”. Oorspronkelijk was het een gedicht dat in 1946 door Louis
Aragon werd neergeschreven. Maar het werd pas echt bekend toen Georges
Brassens het op muziek zette en uitbracht. Bart Oostindie zette het
nummer zacht in op elektrische gitaar en instrumentaal bleef het lied
erg sober. De tekst werd door Frank Mercelis parlando warm over de
muziek gelegd. Met zulks een uitvoering kreeg de tekst de volle aandacht
die het verdiende.
overbekende nummers, maar soms verlieten Bart Van Loo en Eddy et Les
Vedettes de plat gewandelde paden om toch even de horizonten te
verbreden. Zo mochten we kennis maken met “Il n’y a pas d’amour
heureux”. Oorspronkelijk was het een gedicht dat in 1946 door Louis
Aragon werd neergeschreven. Maar het werd pas echt bekend toen Georges
Brassens het op muziek zette en uitbracht. Bart Oostindie zette het
nummer zacht in op elektrische gitaar en instrumentaal bleef het lied
erg sober. De tekst werd door Frank Mercelis parlando warm over de
muziek gelegd. Met zulks een uitvoering kreeg de tekst de volle aandacht
die het verdiende.
Dit was ook het geval bij “La ville s’endormait “ van Jacques Brel.
Deze song was ons tot nu toe nog onbekend, maar het was Barts absolute
nummer één van mooiste Franse liedjes ooit. Het was een erg traag lied
waarbij de pianopartij van Jeroen Tilkin vrij sober klonk. De contrabas
van Seba Thomé gaf de muziek nog net een extra donkere toets mee. De
stem van Frank Mercelis klonk diep en hield een beetje het midden tussen
Gilbert Bécaud en Claude François. Toen de melodie naar het einde toe
in kracht toenam, hoorden we ook de colère en de frustratie die in de
tekst zat, doorklinken in zijn stem. We begrepen plots waarom Bart Van
Loo dit zo een geweldig nummer vond.
Deze song was ons tot nu toe nog onbekend, maar het was Barts absolute
nummer één van mooiste Franse liedjes ooit. Het was een erg traag lied
waarbij de pianopartij van Jeroen Tilkin vrij sober klonk. De contrabas
van Seba Thomé gaf de muziek nog net een extra donkere toets mee. De
stem van Frank Mercelis klonk diep en hield een beetje het midden tussen
Gilbert Bécaud en Claude François. Toen de melodie naar het einde toe
in kracht toenam, hoorden we ook de colère en de frustratie die in de
tekst zat, doorklinken in zijn stem. We begrepen plots waarom Bart Van
Loo dit zo een geweldig nummer vond.
Ondertussen liep het zo stilaan naar het einde van deze langevoorstelling. Bart vertelde het verhaal van hoe Cloclo tragisch om het
leven kwam op de dag dat zijn single “Alexandrie Alexandra” aan het
publiek zou voorgesteld worden. De “Ha” uit dit nummer werd uitgeroepen
tot cultureel erfgoed van Frankrijk én het publiek werd vertrouwd
gemaakt met de geïnstitutionaliseerde gebaren die bij deze kreet
hoorden. Men was erhelemaal klaar voor maar … deze hit werd niet
gespeeld. In ruil mocht het publiek meehuilen om de ondergang van het
Franse chanson tijdens “Aline”.
En omdat je een voorstelling best niet in mineur afsluit, gooiden
Eddy et Les Vedettes er nog een stevige Potpourri van Franse hits
tegenaan. De zaal mocht uit volle borst meezingen en ook op het podium
was er een feestje los gebroken. De sfeer zat er goed in en omdat het
publiek zo enthousiast was, gooiden ze er nog een laatste nummer
tegenaan. De voorwaarde was wel dat iedereen de juiste choreografie mee
ging doen. En ja, u raadt het al: het werd dan toch nog “Alexandrie
Alexandra” van ons aller Claude François. Het was best grappig om vanop
het balkon te zien hoe op de parterre de “Ha” vol vuur werd meegedaan.
Eddy et Les Vedettes er nog een stevige Potpourri van Franse hits
tegenaan. De zaal mocht uit volle borst meezingen en ook op het podium
was er een feestje los gebroken. De sfeer zat er goed in en omdat het
publiek zo enthousiast was, gooiden ze er nog een laatste nummer
tegenaan. De voorwaarde was wel dat iedereen de juiste choreografie mee
ging doen. En ja, u raadt het al: het werd dan toch nog “Alexandrie
Alexandra” van ons aller Claude François. Het was best grappig om vanop
het balkon te zien hoe op de parterre de “Ha” vol vuur werd meegedaan.
< Sascha Siereveld >
Foto’s : Els Crauwels & Coraline Soulier