Jarig

Vorige week werd ik 44 en mijn vader vroeg of ik weer zo’n eindeloze
lijst Facebook-felicitaties had gekregen. “Geen enkele, nul komma nul”,
zei ik. Waarop hij verbaasd: “Oei, wat hebt ge misdaan?” Niets, of toch.
Ik had de mogelijkheid “om anderen van uw verjaardag op de hoogte te
brengen” afgevinkt, zodat niemand een aanmaning kreeg mij iets liefs toe
te roepen. En kijk, vorig jaar nog 448 hoera-betuigingen, dit jaar geen
enkele. Weliswaar kreeg ik telefoontjes, sms-jes en mailtjes
van mensen die dat uit zichzelf wisten of dat nog ergens manueel op een
verjaardagskalender hadden geschreven, sommigen deden dat een dag te
laat – enfin, helemaal zoals het er in het pré-Facebook-tijdperk aan toe
ging. Dit is zeker geen oproep tot aloude authenticiteit, noch een
vraag om alsnog die felicitaties los te weken, gewoon een vaststelling.
En de vraag ook: laat ik die aanmaning nu af of aanstaan? Voorlopig
blijft ie af. Het heeft wel iets, zo’n 20ste-eeuwse verjaardag…