De penis van Napoleon… rechtgezet

Onder deze titel voert de podcast Geschiedenis voor herbeginners een onderzoek naar de penis van Napoleon. Vertrekpunt is wat ik ooit vertelde bij ‘Van Gils en Gasten’. Op hun Facebook-pagina zette ik bij hun vraag naar meer informatie volgend bericht. Benieuwd waar de twee heren gaan uitkomen met hun onderzoek.

—————————————–

Ik volg met interesse jullie onderzoek naar de penis van Napoleon. Daarover zei ik ooit iets kort in Van Gils en gasten – dat onderwerp vond men interessanter dan zijn invloed op de Franse Revolutie, en andersom. Ik wilde het wel doen omdat het dan toch enigszins relevant is op één vlak: er is maar één man waarover boeken zijn verschenen die het hebben over zijn paarden, zijn vrouwen, bij manier van spreken zijn schoenen, en jawel dus ook over zijn penis. Dat boekje wil ik hier al meteen prijsgeven (Bierman snijdt nog van die verhalen aan): https://www.bol.com/…/napoleon-s…/9200000034279679/….

Ik schreef later in ‘De Standaard’ een iets uitgebreidere versie van wat ik bij van Gils en Gasten natuurlijk maar in een flits kon zeggen, een stuk in een reeks van “petites histoires”. Eindigend in de conditionalis. M.a.w. heel zeker kunnen we natuurlijk niet zijn of dit nu echt het voortplantingsorgaan van de keizer is. Daar gaat het me eigenlijk ook niet om. Het zegt vooral iets over zijn impact, over de drang die mensen voelen als het over Napoleon gaat: men wil blijkbaar alles weten. En dat gaat ver.

Voor alle duidelijkheid: de penis van Napoleon is een kleine anekdote in mijn voorstelling (niet meer dan een flits, net om het bovenstaande duidelijk te maken), maar komt niet voor in mijn boek: waarom? Niet interessant genoeg. Daar gaat het over zijn veel intrigerendere ‘verhouding’ met de Franse Revolutie. Het zit wel in die uitzending van ‘Van Gils en gasten’ – die dat vanuit hun talkshow-logica graag wilden brengen. Ik geef toe dat het op die manier nogal wat aandacht kreeg, daarom ben ik blij dat ik op zijn minst nog dat stukje in de Standaard kon brengen. In de conditionalis dus. ‘Dat een uroloog het adjectief “non-invasief” gebruikt om het over Napoleon te hebben, is al bijna even merkwaardig als het feit dat het stuk leren mummie effectief Napoleons voortplantingsorgaan zou zijn.’

Dus hieronder mijn stukje in ‘De Standaard’. De info daarin sparen jullie blijkbaar op om zelf later in jullie verhaal te brengen. In ieder geval vind je online veel meer dan de link naar “Van Gils en gasten”, zeker in het Engels, één keer googlen en kijk: Independent, Washington Post, New York Times etc. Ik ben benieuwd of jullie meer informatie boven kunnen spitten dan de gegevens waarmee Bierman op de proppen kwam. Of jullie revelerende memoires van Antommarchi en Vignali op het spoor komen, of jullie al dan niet Biermans bronnen kunnen checken. Veel succes!

(voor zover ik weet is die Lattimer intussen dood en zou het ding in het bezit zijn van zijn zoon: https://www.independent.co.uk/…/napoleon-s-penis-size… – blijkbaar heeft de tv-reeks “Dead famous DNA” er een aflevering aan gewijd).

(en hier nog meer: The New York Times opent er zelfs een artikel mee: The owner of Napoleon’s penis died last Thursday in Englewood, New Jersey. John K. Lattimer – https://www.nytimes.com/…/17iht-edpascoe.1.5753340.html)

—————————————
Enkele maanden geleden vroeg een uroloog me op de man af of ik wist dat de fluit, de piemel, de leuter, de zwengel, de snikkel, de pik, de plasser, de sergeant-majoor, kortom de kleine generaal van Napoleon onderwerp van gesprek is op internationale urologie-congressen?
Ik vertelde hem dat ik zijn zwak voor synoniemen deelde, maar dat die voor anekdotiek zijn grenzen had. Desondanks had hij mijn interesse gewekt en na enig grasduinen stuitte ik op het werk van een zekere Stanley M. Bierman, een Amerikaanse dermatoloog die in 2012 een boekje schreef onder de titel Napoleon’s penis – en wat bleek: het keizerlijke aanhangsel zou zich niet in de Dôme des Invalides bevinden.

Uitgegleden bij de autopsie en gestolen
Bierman beweert dat na Napoleons dood op 5 mei 1821 het mes van dokter Antommarchi bij de autopsie zou zijn uitgegleden en aldus het imperiale voortplantingsorgaan van zijn lichaam zou zijn gescheiden. Hij steunt daarbij op de uitlatingen van Napoleons knecht Ali in de Revue des deux mondes uit 1852. Priester Vignali, die de keizer de laatste sacramenten toediende en daarvoor zijn bestek én dodenmasker kreeg, zou zich meer hebben toegeëigend: ‘It is also believed’, aldus Bierman, ‘that the priest clandestinly took the excised love-muscle that had served its owner so well during his many conquests’.

Een gekrompen paling
Vignali nam het mee naar zijn geboorte-eiland Corsica, werd vermoord tijdens een vendetta in 1828 en na talloze omzwervingen kwam het keizerlijk lid in 1924 terecht bij een zekere Dr. Rosenbach die het ondertussen danig gemummificeerde lichaamsdeel tentoonstelde in het Museum of French Art – ik citeer uit een New Yorkse krant: ‘Sentimentele bezoekers snoven van verachting en dames giechelden. In een glazen vitrine zagen zij iets wat leek op een slecht behandelde reep schapenleer of een gekrompen paling’.

Nadien ging het aanhangsel nog danig van hand tot hand, maar toen het bij Christie’s te koop werd aangeboden voor 35.000 dollar haalde het lang niet die prijs en werd niet verkocht. Een Britse tabloid titelde: ‘Not tonight Josephine!’

Vandaag zou de penis van Napoleon in handen zijn van de Amerikaanse uroloog Lattimer, professor emeritus aan de Columbia University. Bierman beweert dat deze Lattimer ‘Napoleon’s dick’ onderzoekt met ‘a new non-invasive technique’. Dat een uroloog het adjectief “non-invasief” gebruikt om het over Napoleon te hebben, is al bijna even merkwaardig als het feit dat het stuk leren mummie effectief Napoleons voortplantingsorgaan zou zijn.