En ineens liep ik door de gangen van Flammarion, in Parijs, langs de afdeling waar nog altijd de Garnier-Flammarion-pocketjes worden gemaakt, de reeks waarin ik een kwarteeuw geleden mijn eerste Franse klassiekers las. Ik liep er omdat Flammarion de rechten had gekocht van “De Bourgondiërs” en ze mij meteen wilden ontmoeten. Het gesprek ging alle richtingen uit, van Honoré de Balzac over Jan zonder Vrees tot René Goscinny – dit is nu eenmaal Frankrijk. We lunchten heerlijk in de schaduw van de Bibliothèque Nationale (die van Mitterrand) en ontfutselden de kok zijn recept voor mosselen – ja, dit is wel degelijk Frankrijk.
Na afloop stak ik de Seine over via de Pont Tolbiac en dacht aan de eerste keer dat ik ooit in de Lichtstad was (met de mij erg dierbare leerkracht Frans Herman Geudens in 1989, dertig jaar geleden), aan toen ik zelf als leerkracht Frans een bende leerlingen op sleeptouw nam (1999, twintig jaar geleden), ook aan de dagen die ik sleet in de ENFER van de BN om mijn boek O VERMILJOENEN SPLEET! af te werken (2009, tien jaar geleden)… en natuurlijk aan de ontelbare trips voor PARIJS RETOUR.
Terwijl ik door het Parc de Bercy liep, luisterde ik naar “All the roadrunning” van Mark Knopfler en Emmylou Harris en gleden enige tranen over mijn wangen. Wat was het een lange weg geweest om hier te geraken. Tegelijk voelde het onmiskenbaar als thuiskomen.
PS
De Bezige Bij liet me weten dat er intussen meer dan 100.000 exemplaren van het boek zijn verkocht. Quelle semaine. Quelle année.