Na de ondergang bij Waterloo gooit Europa Napoleon zo ver als het kan. Naar het gat van de wereld, het hol van Pluto, het eiland Sint-Helena. Een monumentale kerker zonder muren, vastgeketend aan de eindeloze horizon van de Atlantische Oceaan. ‘Een katafalk in de rotsen’, aldus Chateaubriand. Zowat de meest mythische reisbestemming ter wereld. Nooit gedacht dat ik daar zou geraken. Maar kijk, door het raampje zie ik de angstaanjagende vulkaanrots opduiken. Toen Napoleon die voor het eerst zag op 15 oktober 1815, riep hij vertwijfeld uit: ‘Was ik maar in Egypte gebleven, dan was ik nu keizer van de Oriënt’. Meteen daar begint zijn verdraaiing van de werkelijkheid. Daarover leest u meer in mijn Napoleonboek, maar de komende dagen wil ik verslag uitbrengen van mijn onverhoopte verblijf op Sint-Helena. Op dit eigenste moment ben ik verbaasd dat ik me in het midden van de Atlantische Oceaan bevind. Ergens bijna halverwege tussen Brazilië en Angola.
Morgen meer, nu moet ik de stoel van de passagier voor me met twee handen vasthouden. De zeer winderige landing op Sint-Helena is complex en vraagt een speciale opleiding van de piloot. Brrr, het vliegtuig gaat duchtig van links naar rechts. Als de landing te moeilijk blijkt, kan het gebeuren dat het toestel terug naar Afrika vliegt. Het zal toch niet waar zijn? Maar we blijven dalen. Schuddend en bevend landen we op de begane grond. Lang geleden dat ik nog applaus voor een piloot hoorde. En dat ik zelf meeklapte. Hoe dan ook, uw verslaggever is veilig aangekomen. Heel benieuwd. À demain!